Munduk

Inpakken maar weer vandaag, de 3 nachten in Yulia 1 zitten erop. Op tijd aan het ontbijt, afrekenen gaat snel, de rekening ligt al klaar en klopt precies. Rugzakken om en we hoeven maar naar de overzijde van de straat te lopen, voor de supermarkt worden we opgepikt om 9 uur. We komen tegelijk aan met onze driver, wat een timing, tis een vriend van Arga, want die had vandaag al iets anders. Op naar Munduk, het 1e stuk is zoals altijd druk en er is van alles te zien. In de buurt van Ubud komen we door het houtbewerkersdorp en we zien nog de voorbereidingen voor een ceremonie, de mensen allemaal in het wit (stralend wit: hoe ze dat hier voor elkaar krijgen snap ik nog steeds niet), de chauffeur vertelt dat het een feestdag is om de bomen te eren, de straten richting de tempel zijn versierd met bamboe versieringen, een mooi gezicht. Bij een brug over een rivier doen we fotostop, tis een erg diep ravijn met jungle begroeiing, allerlei verschillende bomen en alles lekker groen. Als de bergen beginnen doen we een koffiestop bij een Luwak koffie plantage, een jong meisje geeft wat uitleg over de verschillende koffiestruiken, ze vertelt dat ze nog aan het leren is en ze is wat zenuwachtig. Natuurlijk mogen we proeven, we krijgen 5 koffiekes en 5 thee op een panorama view terras met uitzicht over de rijstvelden en andere gewassen. Er hangt ook nog een flinke adventure swing, voor een bepaald bedrag kun je hier schommelen boven de vallei en een paar mooie foto's maken, Stacy zou dit wel aandurven. Tussen het meer Tamblingan en het meer Buyan hebben we een schitterend uitzicht en maken we nog wat foto's. Nu is het niet ver meer naar Munduk en rond de middag zijn we bij Puri Alam. Onze kamer heeft een geweldig uitzicht over de bergen en de vallei dus we appen snel wat mooie plaatjes. Een jongen  brengt een thermosfles met heet water zodat we thee of koffie kunnen maken. De hostel heeft veel trappen, het restaurant zit het hoogst, däaronder de receptie, een etage daaronder onze kamer en nog 2 verdiepingen lager is het zwembad, dus overal mooi uitzicht.
In de middag maken we een wandeling naar 2 watervallen, de route staat op een A4-tje dat we mee kregen bij de hostel. We lopen over een vrij nieuwe betonnen pad, die ondersteund wordt door bamboe palen en liggers, ongelofelijk hoe sterk bamboe is. Bij de 1e waterval zijn een paar mannen druk aan het werk om een toiletgebouwtje te herstellen dat waarschijnlijk flink beschadigd is in het laatste regenseizoen. Mooie waterval en Peter probeert de nieuwe camera uit, om de waterval er goed op te krijgen. We vervolgen ons pad en zien kerststerren, witte en rode, van wel 2 meter hoog, verder koffiestruiken, cacao, papaya. Bij een klein hokje betalen we 10.000 rupia pp en de vrouw legt uit dat we het pad moeten volgen via de traptreden en niet daarlangs moeten terugkomen. En das maar goed ook, want het waren wel heeeeeel veel treden naar beneden en ook nog van die hele diepe, er kwam geen eind aan en daarbij nog flink zweten (bij het dalen hè) dus ik zag mezelf niet terug naar boven gaan hierlangs, dan zouden mijn bovenbenen wel tegensputteren. 2e waterval ook mooi en dan begint het klimwerk naar boven weer en in Munduk centre komen we weer op de hoofdweg. Nog ff flink klimmen en de hostel is bereikt, een bintang hebben we nu wel verdiend en die nuttigen we op het dak van de hostel, is tevens het restaurant, waar we genieten van het uitzicht en de geluiden van vogeltjes en krekels. Het zwembad lokt ook maar dat blijkt toch wat frisjes te zijn, Peter durft het aan en ik kom niet verder dan kniehoogte ?. Het is snel donker en dat is hier ook echt donker. We eten in onze hostel en we nemen alleen een hoofdgerechtje, want vanmiddag bij de bintang al garlic bread en spring rolls op. De rekening is € 21 waarvan € 15 voor de fles rode wijn is en die € 6 is voor de 2 hoofdgerechten en een grote fles water, heerlijk Bali ??

Eindelijk foto's

Goede wifi hier in de bergen bij Munduk, want het is vandaag gelukt om foto's te uploaden. Hopelijk volgen er nog meer.

Groetjes van Dos Faantos en Zus

Ubud

Omdat ze bij raffi een rustdag ingepland hadden vonden wij het een mooi moment om Jose
een dag mee te nemen.
We hadden al contact gelegd met onze chauffeur van vorig jaar en die was voor balinese
begrippen mooi op tijd.
Na een warme begroeting gingen we op weg richting ubud, doel monkey forest.
Daar aangekomen bleek dat de ingang professioneel was verbouwd (blijf mezelf er over verbazen hoe ze het hier steeds voor elkaar krijgen).
De ingang was zeer rolstoel vriendelijk maar eenmaal in monkey forest werd het snel minder.
Onze bewegingsvrijheid was best beperkt mede doordat ze de buitenste ring aan het verbouwen waren.
In het park lopen verzorgers rond die dan voor een kleine bijdrage met wat pinda's de apen een paar keer uit je hand laten eten.
Bij jose lukte dat maar een keer , misschien omdat jose wat krampachtig reageerde.
Dus de bijdrage verdween weer in de zak van peter.
Daarna nog wat rond gelopen in het park(aapjes kijken ), was het tijd voor de lunch.
We hebben geluncht op een plek waar we vorig jaar ook geluncht hebben.
Hij bestond uit twee keer soto ajam (kippesoep) een broodje burger(jose) en eenmaal nasi goreng
(Arga chauffeur)..
Na de lunch ging het richting rijstvelden waar we een korte wandeling hebben gemaakt en wat foto's hebben gemaakt.
Na een rookpauze ging het weer richting sanur waar we mede door het verkeer mooi voor etenstijd aankwamen.
Toen jose eenmaal aan tafel zat hebben wij gedag gezegd omdat we weer een paar dagen zouden verkassen richting bergen.

Op bezoek bij schoonouders Yudi

Gisterenavond viel de stroom ineens uit toen we een noodlesoepje wilde maken. Onze waterkoker, ja jullie lezen het goed (ook een backpacker houdt van luxe tegenwoordig en iig van gewone koffie 's morgens vroeg ?), was de oorzaak, tegelijk met airco/ koelkast werd het teveel. Ook het licht op de gang hierboven was uit dus Peter ging met zaklamp iemand van de hostel zoeken, intussen zocht ik de waxinelichtjes op. Het duurde even voor we iemand gevonden hadden maar nadat we weer stroom hadden baalde Peter dat we de waterkoker in deze hostel waarschijnlijk niet meer konden gebruiken en dat hij dus geen koffie had 's morgens vroeg. Misschien als we de andere stroomvreters uitzetten dat het wel zou gaan en aangezien het stoppenkastje bij onze kamer om de hoek zat, proberen we het deze ochtend meteen uit. Koelkast en airco uit en waterkoker aan, dit gaat goed dus probleem opgelost en Peter blij met koffie en ik ook.
Rond 12 uur instappen en de bus vertrekt richting dorp van de schoonouders van Yudi ergens aan de westkant, tis zo'n 2 uur rijden, het verkeer in Sanur en rond Denpasar is superdruk, het zuiden van Bali is helemaal volgeslipt met verkeer en het aanleggen van een tolweg zal niet veel gaan helpen. Veel moois te zien onderweg en als de weg steeds smaller wordt en de bus steeds meer moet manoeuvreren zijn we er bijna. We worden verwelkomd door de hele familie, opa, ouders van Putri en nog veel meer familieleden. Familie is heel belangrijk bij de hindoes. Verse kokosnotensap en lekkere snoeperijtjes krijgen we, er is van alles. José wil eerst niks van al dat vreemd uitziende eten en drinken maar als wij aandringen probeert ze het toch en vindt het lekker, behalve de verse kokossap. We mogen rondkijken bij de familie, ze hebben een orchideeenkwekerij en verkopen ze ook. Er lopen kippen, we zien vechthanen in manden, twee varkens, een roze en een zwarte en er lopen nog hondjes en een poes. We lopen nog richting de rijstvelden van de familie maar het is verder dan gedacht en de weg is wat steiler en slechter, dus José en ik wandelen weer terug. Ze verwennen ons ook nog met gebakken banaan. Nog wat groepsfoto's en dan moeten we echt terug. Het verkeer is hectisch en we zijn best laat terug. We eten bij de belg aan de overkant want bij Sand aan het strand zit het vol. Debby doet samen met Jose nog even facetimen met het thuisfront om te vertellen hoe de 1e week is gegaan. Jose vond het heel fijn om Kelly, Carlo en Silvia even te zien en te horen.

Blij weerzien

Vandaag varen we terug naar Sanur, dus de rugzakken moeten weer ingepakt worden, dat gaat alweer steeds sneller. Bergschoenen ook erin want opstappen op de boot is via het water dus dan moeten de schoenen/slippers toch uit. Na het ontbijt nog even koffie drinken op het strand en wat foto' s maken want 1e boot terug naar Sanur vertrekt pas 11.30 uur. Bij de haven zitten we te wachten op bankjes en een schattig peuter meisje komt bij ons staan en trekt alle aandacht naar zich toe, ze is niet verlegen en trekt haar mooiste glimlach voor de foto, ze schatert als ze zichzelf terug ziet en ze blijft nog even tegen ons aan staan knuffelen.
Eenmaal in de boot, dezelfde als de heenreis, vragen we de stuurman of alles gerepareerd is. Volgens hem wel, alles nieuw, dus de terugreis is in 40 minuten gepiept, dit in tegestelling tot de bijna 2 uur heen. We hebben goede hoop dat we op tijd bij Sari Sanur zijn en meekunnen met het vieren van de verjaardagen van de 2 jarigen deze vakantie, dat vieren ze bij Lonny's.
Maar als we kwart voor 1 aankomen blijken ze al een uurtje weg te zijn naar Lonny's (jullie weten wel, die tv-kok). Lonny heeft een restaurant hier een uurtje rijden vandaan, dus met een taxi erachteraan heeft niet veel zin. Dan zien we José pas weer aan het einde van de middag.
We hebben nu een slaapplek op 100 m van het resort van José vandäan. Bij dit complex is telkens wat bijgebouwd maar er is een fraaie binnentuin met klein zwembad overgebleven. De binnentuin moet wel een paradijs zijn voor mijn ome Kees want er staan en hangen overal vogelkooien en dun ene vogel zingt en fluit noq mooier dan dun andere! Er staat ook een flinke kast vol mef gewonnen bekers dus de eigenaar van dit hostel heeft meer in zijn mars.
'S avonds is José blij ons weer te zien en ook zij heeft mooie dingen meegemaakt, zoals een ceremonie gisteren ivm het uitstrooien van de as van de vader van Debby en vandaag hebben ze lekker gegeten bij Lonny's en er is zelfs gedanst. Morgenmiddag staat een bezoekje aan de schoonouders van Yudi op het programma, die hebben een boerenbedrijf ergens in een dorpje aan dd westkust van Bali en wij gaan ook mee.

Ongelofelijk

Vandaag op tijd uit bed, dat kon makkelijk want we lagen er vroeg in gister, de snorkeltrip naar o.a. Manta Bay staat op het prgramma. Bij het ontbijt zei de jongen van de receptie dat we over 5 minuten weg moesten. Dus toen we klaar waren en dat zeiden gingen we ervan uit dat hij ons naar de boot zou brengen. Wat schetst onze verbazing, eenmaal op de weg naar het strand aangekomen, duwt hij ons een briefje in de handen met daarop Captain Yukrin en hij wijst naar het strand. Al mopperend lopen wij door want wie moeten we nu hebben. Eenmaal op het strand aangekomen bleek het de naam van de boot te zijn dus zo moeilijk was het niet. Wij op de boot gestapt en gaan zitten. Toen riep iemand Bunda 7? Dat waren wij en toen wij onze arm hadden opgestoken gingen de trossen los. Na 2 tussenstops zetten we koers naar open zee. Na Mushroom Bay (nu wel gezien), Devils Tear en Dream Beach kwamen we op de plek van bestemming aan, waarop onze schipper lyrisch riep:"manta" en wij alleen een donkere vlek in het water zagen. Eenmaal in het water bleek die donkere vlek een manta-ray met een spanwijdte van bijna 2 meter te zijn, met een bek, waarvan zelfs ik onder de indruk was als die open ging. Ze maakten er een sport van om met open bek recht op ja af te zwemmen en vlak voor je naar beneden te duiken en onder je door te schieten, zeer indrukwekkend. Na een poosje klom iedereen weer in de boot, dus wij ook en we varen naar de volgende locatie Crystal Bay. Die baai deed zijn naam eer aan, maar we waren nog zo onder de indruk van de manta's dat dit een beetje tegen viel, maar Yvonne zag nog een schildpad. Hetzelfde geldt voor de rest want iedereen zat snel in de boot. De laatste stop was Mangrove Point, daar aangekomen zagen we een hoop dood koraal, maar wat verder van de boot veranderde de bodem en zagen we de mooiste vissen, waaronder een dikke zwarte met een tand door zijn lip en een lichtgrijze slang met zwarte ringen van circa 1 meter. Toen iedereen weer in de boot zat, ging het richting thuishaven, na onderweg ons vergaapt te hebben aan drijvende speelpontons waarop veel mensen stonden te wachten op een rondje achter een speedboot in een band of banaan. Eenmaal met vaste grond onder de voeten, contact gelegd met een Amerikaans meisje die wat foto's en filmpjes had gemaakt. Ze belooft om ons alles door te sturen via de mail maar dit kon wel enkele dagen duren. Hiermee eindigt het snorkelavontuur.

Lembongan verkennen

Na het ontbijt met toast, gebakken ei, vers fruit, orange juice en thee gaan we te voet op pad richting mushroom bay en dream beach, zwemspullen mee, petje op want tis gloeiend heet en geen zuchtje wind hier in deze straat. Uurtje lopen volgens de jongen van de receptie, dus das te doen toch en dan zien we nog wat onderweg. We lopen via de haven waar we gisteren aankwamen, de boten gaan weer zo vertrekken want het is druk. Terug op de hoofdstraat begint de weg flink te klimmen, met een fiets was dit toch al wel een pittig klimmetje geweest! Maar het uitzicht op de haven en langs de kust maakt alles goed. Onderweg zien we een veld met parapluutjes, dit blijkt een kerkhof te zijn, de graven worden beschermd zo lijkt het. Continu getoeter naar ons onderweg, "need taxi?" No thanks! De mushroom bay lag goed verstopt want die hebben we niet gevonden, wel mooi uitzicht over de ruige rotskust aan zee. Na bijna 2 uur stappen zijn we bij dream beach, een mooie baai met de mooiste kleuren blauw water en wit strand, maar tis de westkust dus de zee dendert de baai in net zoals bij Kuta en lekker relaxed zwemmen zit er dus niet in, je wordt onderuit gesleurd door deze golven. We hebben een koude cola verdient en wat spring rolls gaan er ook wel in. Zwemmen en zonnen doen we straks wel op het strand in de buurt van de hostel. We wandelen nog naar devil's tear, een rotsbaai waar het zeewater inbeukt, opspat en als laatste stoom uitblaast, een fascinerend schouwspel waar je naar kan blijven kijken.
We besluiten om terug met een taxi te gaan, alleen alles wat op de parking staat, hoort al bij iemand en niemand biedt zich aan. Dus we beginnen te lopen, er komt vast snel een chauffeurke voorbij die toetert en roept. De 1e die stopt vraagf alleen waar we naar toe gaan en als we de plaatsnaam Jungutbatu zeggen, zegt hij alleen: dat is ver! En weg is tie! Maar de volgende die stopt wil ons wel brengen en 10 minuten later zijn we bij onze hostel. Meteen door naar het strand om af te koelen in het water en te gaan bruinen.
Aan het strand borrelen we bij een ondergaande zon, de Agung is vandaag beter te zien en we eten 's avonds mahi-mahi van de bbq, een heerlijk stuk stevige wit vis. Lembongan bevalt ons prima!
We zijn best afgebrand dus om 21 uur duiken we ons bed in, morgen op tijd eruit, want om 8 uur gaan we snorkelen.

Hebben wij weer...

Hebben wij weer?

Ik begin het verhaal gisteren toen we op zoek gingen
Over toevalen naar tickets voor de boot..
Om de gladde kaartverkopers te ontsnappen schoten we een steegje in.
Nou dat hebben we geweten dat werd een wandelingetje onder een fel zonnetje
van een half uur.
Eenmaal in de bewoonde wereld vonden we al snel weer een boekingskantoor
Dicht!! Die snapten de dag van de arbeid niet echt.
100 meter verder kwamen we er weer een tegen wij naar binnen tot onze verbazing
Zat de koning van zamunda achter de balie (look-a-like james earl jones).
Na vrolijke boeking vroeg hij waar we sliepen, jl pasar sindu, het antwoord was: daar woon ik ook.
Over toeval gesproken!!.
Intussen liep de klok gewoon door de rest van de groep zou om twaalf uur vertrekken naar de vlinder tuin dus wij zeiden al we gaan maar naar het strand.
Tot onze verbazing passeerden wij hendrik en yudi die een sim kaart aan het kopen waren.
Dus de groep was nog niet weg even snel contact gelegd en de bus kwam om twaalf uur
Dus op een holletje naar sari sanur resort en dit alles onder een heerlijk zonnetje en dertig graden.
Toen met de groep naar de vlindertuin na wat gesjouw met de rolstoelen was iedereen binnen vlindertuin was heel leuk rolstoelen weer eruit gesjouwt en alles weer in de bus en op naar het volgende een klein rijstveld waar de rolstoelers in de bus bleven. Daarna ging de bus naar een wood caving en hup weer iedereen de bus uit.Datt hadden we zo gezien.toen nog even naar de markt die helaas niet ingericht was voor rolstoelers jammer.Intussen ging de tijd dringen want er moest ook nog gegeten worden. Dus allemaal weer in de bus en terug onderweg nog snel boodschappen gedaan.Op het resort iedereen snel douchen en omkleden gelukkig kregen we daarbij hulp van de locale verpleging. Wij dachten ze komen ons wel roepen maar het was ineens wel heel stil op het resort dus op een holletje naar het strand waar gegeten werd.
Daar hebben we voor een paar dagen afscheid genomen van jose en de rest van de groep.
Ik(peter) moest nog een paar nieuwe slippers dus nog even de andere kant op voor we terug konden nnaar ons eigen slaapplek.
Bij ons slaapplek aangekomen wie zit daar op een muurtje.? Inderdaad de koning van zamunda.
Na een hartelijke begroeting even snel douchen en een eetplek gezocht we waren wat laat
We mochten nog net ons glas leeg drinken maar toen moesten we toch echt gaan.
Hier komen we dus niet meer terug.