Terug van een bijzondere reis

De vliegreis terug had nog een verrassing, wij dachten van Denpasar via Jakarta naar Amsterdam te vliegen, maar we hadden nog een extra stop in Singapore, ff vliegtuig uit, omlopen en bij de gate er uur later weer in. Alleen dat ff eruit is voor onze groep iets lastiger en duurt iets langer en dan moet er ook weer geplast en gerookt worden dus zijn er ineens een aantal weg en als we dan de gate in mogen kan dat niet omdat wij de paspoorten en boarding cards hebben van degenen die zijn roken.

Afgelopen zondag 9 uur zijn we geland op Schiphol, wij als laatsten eruit, dat duurde even want er waren rolstoelen tekort, de groep was niet goed aangemeld vanuit Garuda, wel goede service van de mensen op Schiphol, de groep wordt in zijn geheel begeleid langs douane, via bagageband en uiteindelijk helemaal tot buiten waar de busjes van Raffy klaar staan. De groep wordt welkom geheten door heel veel familie, vrienden, mensen van Raffy en ook dokter van Campenhout en zijn gezin zijn er, superleuk, wat een weerzien.

Net na 13 uur rijden we de straat van Raffy in en ook daar veel wachtende familie, heel leuk voor José dat Kelly, Mandy, Romée, Carlo en vriendin van Kelly er zijn, alleen rijdt het busje met José erin de parkeergarage in dus moeten ze nog ff wachten bij de lift. Maar dan komt José uit de lift en is het een emotioneel weerzien met zijn allen. Tis hectisch om ons heen, maar overal blije gezichten.
José en de groep gaan deze reis nog afsluiten met een gezamenlijke lunch in het restaurant van Raffy en Peter en ik nemen afscheid van José, Marian, tante B en tante F. Buiten zwaait oom H nog en bedankt ons voor de fijne tijd in Bali.

We zien niet iedereen meer om gedag te zeggen maar hopelijk binnenkort wel bij de terugkom avond. Peter en ik kijken terug op een bijzondere reis en zijn blij dat we hier bij mochten zijn. De dagen dat we optrokken met de groep waren soms best inspannend omdat wij dat niet zo gewend zijn maar wij hebben genoten van de gezellige groep bewoners met familie en de begeleiders, a? het lekkers uit Indonesië en wij vinden dat de begeleiders het super hebben geregeld.

Dit was het laatste berichtje, jullie allen weer bedankt voor het mee beleven en jullie reacties.

Groetjes van Dos Faantos en Zus

Laatste dagen

Gisterenavond zijn nog 4 mensen aangekomen van Raffy, zij blijven 1 week en zullen 3 dagen met de 1e groep en 3 dagen met groep 2 doorbrengen om de overgang soepel te laten verlopen.
Vandaag is mevrouw B jarig, oftewel tante B, ze wordt 87 en loopt nog behoorlijk goed achter de rollator.
Donderdagavond eet de hele groep op het resort, vanavond nemen we afscheid van al de verplegenden die zijn ingehuurd vanuit het ziekenhuis in Denpasar. Ze zijn met zevenen, Yudi heeft geprobeerd om hiervan nog mensen te overtuigen om voor een periode van 5 jaar in Raffy te komen werken, ik weet niet of dat nog is gelukt.
De eigenaresse zorgt voor een heerlijke balinese maaltijd, er is muziek (indonesisch maar ook nederlandstalig) en er zijn 2 danseressen. We starten met een kippensoep, rijsttafel in buffetvorm en als dessert bruine rijst met kokos en palmsuiker.
De danseressen in prachtige kostuums bewegen zo sierlijk op de muziek, met de vingers overstrekt, ze leren dit dansen al van jongs af aan.
De verplegenden worden bedankt door Raffy met een kado-envelop en dan komen ook zij heel verrassend met kadoos voor de bewoners van Raffy. José is best emotioneel en we maken nog mooie groepsfoto's, het was een gezellige avond.

Vrijdagochtend pakken we met zijn 3en de koffer van José al grotendeels in, de kleding voor de terugreis houden we apart en natuurlijk nog zwemkleding en dingetjes voor vandaag. Er wordt al terug gekeken op 3 mooie en bijzondere weken, José heeft gezellige nieuwe mensen leren kennen bij Raffy, nieuwe vrienden gemaakt en Peter en ik hopen dat zij nu ook met wat meer met activiteiten zal gaan meedoen die door Raffy georganiseerd worden. Debby (vrijwilligster bij Raffy) en haar moeder Marian geven aan José desnoods te komen halen zodat ze mee moet, als 1e staat de Pasar Malan in Den Haag op de agenda, zo rond 29 mei.

Vrijdagavond eten we ergens bij het strand en vieren alvast de verjaardag van oom H (93 jr), gezellig met live muziek, we krijgen een mooi bord met vis en vlees en bij het buffet halen we groenten, rijst, aardappels. Daarna nog gezellig dansen, Debby opent de dansavond met oom H in zijn rolstoel, hij vindt het prachtig en zwaait naar iedereen. De bewoners hebben veel plezier en Debby zingt nog een paar nummers samen met de zangeres van de band. Terug op het resort kletsen we nog even na en dan wil iedereen wel naar bed.

Relaxen en ander weer

De laatste dagen van de mensen hier staan in het teken van relaxen, zonnen en genieten van het strand en de zee en shoppen voor souvenirtjes natuurlijk. Vanwege de 3 aanslagen op kerken in Surabaya (Java) afgelopen zondag, vindt Yudi het niet verstandig om nu naar de bekende toeristische plekken te gaan. De mensen zijn ook wel onder de indruk van de aanslagen (een zus van mevr. F woont in Surabaya en die mag het huis niet uit) en hebben al veel gezien en gedaan, dus vinden het niet erg om niet meer weg te gaan. Misschien nog naar de dierentuin donderdag.

Het weer is helaas net wat aan het veranderen nu we nog wat willen bruinbakken, er komt meer wind en het is delen van de dag bewolkt, eergisterenavond viel er ook een buitje en vanmorgen ook, maar gelukkig geen hoosbuien. De temperatuur blijft rond de 30 gr.
Wij dachten nog aan een tripje met José naar de tempel Tanah Lot, maar dit ligt niet ver van Kuta (waar in 2002 op 2 plekken een grote aanslag was, waarbij 202 mensen overleden), dus dat lijkt ons niet verstandig.
Omdat het bewolkt is gaan wij wandelen langs het strand, maar José wil niet mee, ze wil op het resort blijven. Als we terugkomen is Doortje met José op pad om haar nagels te laten lakken, het is een mooie blauwe kleur geworden en ze is er erg blij mee.

We hebben al veel lekkere indonesische dingen op hier, iedereen brengt wel een keer wat mee, zoals verschillend fruit, cake, pastei en spekkoek. Vandaag trakteren wij op een broodje bapao, José kijkt ernaar en hoeft niet, maar als iedereen even later roept dat het zo lekker is, pakt ze er toch één, eet hem op en neemt er nog één.

Peter en ik eten vanavond weer bij de nightmarket, de saté wilden we nog proberen, lekker met lonton (plakrijst) en wat kroepoek, ook weer overheerlijk.

De zee en gouden cappucino

Gisteren (zondag) hele dag strand, we kregen José nog niet zo ver dat ze meeging. Omdat het vandaag moederdag is, hebben we 3 offermandjes gekocht bij Dita (wasvrouwtje). Bij José op het terras steken we met zijn 3en de wierookstokjes aan, voor alle moeders.

Wij hebben weinig beleefd aan het strand, behalve het opbouwen van een feestje bij Sand, alles wordt mooi versierd maar het waait best hard dus hopelijk blijft alles heel, we zijn wel benieuwd wat voor feestje het wordt, de gasten zijn er nog niet als we het strand afgaan.
Als we later op de avond de was ophalen bij Dita (oud wasvrouwtje), zien we op de stoep een bruidspaar bij een motor staan, misschien gaan zij daar wel feesten. Ook horen we nog vuurwerk later op de avond bij het strand.
Op het resort zijn ze nog erg geschrokken gisterenavond toen dhr. H?bner zich verslikte in een pinda en Doortje de Heimlich-greep moest toepassen, gelukkig is het helemaal goed afgelopen.

De 3 nachtjes in Little Pond Homestay zijn alweer voorbij, de rest van de week gaan we luxe afsluiten in Sari Sanur, bij José en de rest. We kunnen al meteen in ons huisje terecht.
Daarna maar weer naar het strand en José gaat mee, het waait best behoorlijk en de zon zit achter wat sluierbewolking, tis hier frisser dan op het resort maar zeker niet koud. Lekker liggend op een strandbedje kijken we wat er zich allemaal op het strand en de zee afspeelt, we worden regelmatig lastig gevallen door indonesische dames die willen masseren, nagels knippen, nagels lakken en nof meer van die dingen, ze dringen behoorlijk aan en weten niet goed van ophouden.
Het zonnetje komt gelukkig weer en dan gaan José en ik pootjebaden net langs het strand en Peter maakt wat foto's. Jan-Willem wil ook wel foto's van ons 3en maken dus dat is ook heel leuk. Daarna wandelen we terug want het is lunchtijd. Een aantal menaen gaat shoppen in Denpasar, rolstoel kijken, zilver kopen en nog een paar dingen. José blijft bij ons en we gaan 's middags een rondje langs wat winkeltjes en via het strandpad terug, onderweg drinken we een "gouden cappucino" bij een of ander resort, poepieduur die 3 bakkies moeten 200.000 rupiah kosten.
Peter en ik eten vanavond maar weer bij de nightmarket, om die gouden cappucino's te compenseren hahah, een grote martabak voor 30.000 rupiah en als toetje wat zoete hapjes voor 12.000 en een dikke pannekoek met banaan en chocolade voor morgenochtend als ontbijt voor 15.000. We ontmoeten weer leuke mensen bij de martabak-kraam en kletsen gezellig met hen onder het eten.

Kecak

Voor ons een dagje strand en de groep gaat vanmiddag naar Monkey Forest in Ubud en daarna meteen door naar een Kecak dansvoorstelling. José belooft om de apen de groeten te doen van ons, want zij gaat nog een keertje. Wij regelen zelf transport om bij de kecak te komen, het adres hebben we op een briefje, we hoeven alleen de heenreis te regelen want terug kunnen we meerijden met de 2 minibusjes die ze sinds een paar dagen gebruiken. Het in- en uitstappen gaat nu vlotter, tis minder hoog en op 2 plekken tegelijk.
Als de chauffeur ons ergens wil afzetten, zegt een vrouw dat daar geen kecak dans is vanavond en verwijst ons door naar een andere plek. De chauffeur rijdt ons daarheen en wij gaan eerst maar ff vragen of de groep daar ook komt vanavond. De man achter de receptie weet van niks, chips en nu? Euh wij hebben ook geen telefoonnummer van Yudi, ook niet van Sari Sanur, maar de chauffeur en de receptie man helpen ons prima, ze gaan aan het bellen. Na een kwartierke gaat de chauffeur dan ejndelijk weg nadat wij weten dat er altijd wel vervoer terug te regelen is. En intussen probeert Peter Hendrik te bellen, de verbinding is slecht maar na tig keer proberen hebben we contact en eindelijk weten we dat we op de goede plek staan.

Kecak is een apendans, een mannenkoor op het podium zingt en maakt geluiden "cak cak cak" en gedurende de dans lijken ze in trance te geraken. Het verhaal staat uitgelegd op een A4-tje dat we krijgen. De dans, gaat over een liefdesverhaal, is heel indrukwekkend en de kostuums zijn schitterend, de voorstelling duurt een uur. Op dit tijdstip is de weg terug naar Sanur niet meer druk gelukkig dus in 20 minuten zijn we terug.

Peter en moeten nog eten en gaan naar de nightmarket, net als gisteren, een avondmarkt met voornamelijk eetkarretjes, ieder karretje heeft zijn eigen specialiteit, je gaat achter het karretje op een plastic krukje zitten aan een tafeltje en je bestelt wat, drinken staat op tafel en kun je pakken. Het eten staat snel op tafel en is heerlijk, vandaag een bord nasi goreng, de man maakt in no-time een grote wok vol en dit is snel op, geweldig om te zien en heel warm dicht bij de wok. We rekenen 40.000 rupiah af, omgerekend € 2,40 voor 2 flinke borden nasi goreng met een gebakken eitje. Gisteren hadden we mie ayam, met een zwart hardgekookt ei (in ketjap gekookt), ook voor die prijs. Bij een ander karretje nemen we nog 10 snacks mee: gebakken banaan, zoete aardappel, soort donutbolletje met cacao erin, een deegje met groenten, lumpia en dat voor 10.000 rupiah (€ 0,60). We hebben nog niet alles geprobeerd dus we gaan komende week zeker nog een keer.

Koffie op het strand

Bij hostel Frangipani wordt het ontbijt 's morgens op je balkon gebracht omdat er geen aparte eetruimte is, wat een verwennerij. In Bisma straat haalt de chauffeur ons op en we keren terg naar Sanur. Bij Little Pond is onze kamer nog niet klaar dus we nemen zwemspullen mee en gaan kijken of José en de rest er is. We zijn amper binnen en wie zwaait er al, natuurlijk ziet José ons als eerste. Meteen komen de verhalen wat zij gedaan heeft de afgelopen dagen, met Kelly gebeld (2x) en de kleinkinderen gezien, naar een shopping centre geweest en ook wat gekocht want het is zo goedkoop hier, naar het vogelpark geweest en José steekt als 1e haar hand op als gevraagd wordt wie er een kakatoe op zijn hand wil, we bewonderen alle foto's.

Peter spreekt met Debbie over ons plan om José 2 dagen mee te nemen naar Lovina, om dolfijnen te gaan kijken want hoewel wij eerst dachten dat het wel haalbaar zou zijn, zijn we inmiddels gaan twijfelen nu we zien hoe José reageert op traplopen omhoog en omlaag. Bij het in- en uitstappen in de bus en bij het zwembadtrapje verkrampt ze helemaal en durft ze niet meer te bewegen. Het leek na een paar keer in- en uitstappen beter te gaan maar we hebben nu het idee dat het echter steeds moeizamer gaat. Ook wil ze niet met ons naar het strand en de zee in, maar de boot voor de dolfijnen ligt aan het strand en je moet via het water in de boot. Debbie stelt voor om hier aan het strand een bootje te huren en het hier eerst uit te proberen want het is zonde van 2 dagen autorit en excursie betalen als José niet in de boot kan of wil, dat is een goed plan.
'S middags gaan we met zijn allen koffie drinken op het strand, het waait behoorlijk hard, het is dan nu ook de maand van het vliegeren, je ziet overal grote vliegers in de lucht hangen. We zeggen tegen José dat we zometeen op het strand in een bootje gaan, om te oefenen, maar ze wil niet. Als de groep teruggaat en wij nog op het strand blijven zonnen, vragen we of José bij ons blijft, lekker onder de parasol op een ligbedje maar ze wil terug naar het resort.

Peter bedenkt dat we misschien beter een dagje Dolfinarium kunnen doen als we terug zijn in Nederland en dat we Lovina maar niet moeten doen. Als we dit later mededelen aan José is ze helemaal opgelucht en kan ze weer lachen.

Nachtje in Ubud

Na een heerlijke banana pancake met balinese siroop pikt Arga ons op en gaan we naar een Buddhistisch klooster. Arga neemt een binnendoorroute en de lokale mensen waarschuwen al dat het een zeer smalle weg is. In onze ogen is het een fietspad waar je net met 2en naast elkaar kunt fietsen. Motors kunnen al nauwelijks passeren en passeerplaatsen zijn er eigenlijk nergens, Arga vindt het geweldig. So far so good en dan ineens een tegenligger, oh oh. Links van ons een ravijn en wij rijden links en het stuk dat we net gereden hebben, was geen plaats om te passeren. De tegenligger doet ook geen enkele moeite om achteruit te gaan, terwijl wij toch klimmend verkeer zijn en hij dalend. Arga gaat de berm (aan de ravijnkant) bekijken en besluit de auto daar een stukje in te rijden. Ik wil er wel uit want ik zit aan die kant. Peter en ik bekijken het tafereel buiten de auto. Het gaat niet lukken. Arga en andere chauffeur overleggen even en Arga stuurt zijn auto naar de rechterkant in berm richting bergwand. De andere chauffeur is zeer ongeduldig want nog voor Arga stilstaat wringt hij zich er al langs, hij moet toch vervaarlijk ver door die berm aan ravijnkant. Ik kijk niet! Maar het gaat goed, auto is gepasseerd, ppffffff, wij kunnen verder, Arga lacht en vindt zichzelf een crazy driver.
Langs een mooi gelegen dorp met schitterende uitzichten richting zee, komen we bij het buddhistisch klooster, gebouwd in 1970 dus niet oud ofzo maar toch de moeite waard. Er wordt nog steeds bijgebouwd in de mooi aangelegde tuinen, vooral een klein nagebouwde Borobudur met gebedsruimte binnenin is zeer mooi. We steken nog een wierookstokje aan.
Via Lake Batur met zijn grote oude kraterrand rijden we naar Ubud, voor 1 nachtje, vanavond lekker door Monkey Forest Road struinen met zijn vele winkeltjes en gezellige eettentjes. Ons eten, bij Dian, wordt opgediend in een gietijzeren ovalen schaal die op een houten plank staat. Als Peter wat chilisaus op zijn schaaltje gooit, begint dat meteen te pruttelen, zo heet is het. We raken in gesprek met een nederlands stelletje naast ons en wij prijzen Arga nog aan indien zij een chauffeur zoeken.

Jungletrekking

Onder het douchen naar een sterrenhemel kijken en ook vanaf de toilet, dat kan hier in Puri Alam want vanaf borsthoogte stopt de muur in de badkamer en een raam is er niet, geweldig dat uitzicht over de vallei en dan vooral als het donker is. 'S morgens als het licht gaat worden is het een lawaai van gewelste wat uit de vallei opstijgt, nu eens niet van verkeer maar van tig kukelende hanen, die allemaal proberen het hardst en het langst te kraaien. Heerlijk om al buiten op het balkon te zitten en het opstarten van het dorpje in de vallei te zien en horen. De bergen krijgen langzaam kleur.

Na het ontbijt worden we opgehaald door een chauffeur die ons naar een bureautje boven Lake Tamblingan brengt, daar kunnen we kiezen uit verschillende trekkings. We kiezen een trekking door de jungle die langs de meren Tamblingan en Buyan gaat, langs tempels en uiteindelijk met een kano terug over Tamblingan meer en daar worden we dan weer opgehaald door de chauffeur. We vertrekken met de gids, die bamboe wandelstokken voor ons heeft en al snel begint de afdaling naar de 1e tempel bij het meer Tamblingan via traptreden, ook weer keiveel en ik voel meteen de bovenbenen weer, nog van gisteren. Hoe doen die locals dat toch, ff naar beneden om te bidden en dan ook weer terug naar boven? Er staat ook een stenen wachter voor de tempel die de boze geesten moet tegenhouden, de tempel is niet zo groot. Het water in het meer Tamblingan is heilig en er mag dan ook niet gemotoriseerd gevaren worden. Het water wordt ook gebruikt als drinkwater voor de mensen die bovenaan het meer wonen. De jungle is op sommige plekken heel dicht begroeid en dus donker en we horen veel vogels. De gids vertelt dat de grootste zoogdieren hier op Bali de apen zijn, verder leven er de civetkat, luwak. Geen schorpioenen hier, wel slangen die niet giftig zijn en verder veel insecten. We zien een parasietplant die een boom opvreet, zie de foto's. Vogels brengen de vruchten over, boven in een gezonde boom, die vrucht wordt een plant en die vreet zich vast in de stam van de boom zodat het bij de sappen kan, de parasietplant groeit aan de buitenkant van de gezonde boom naar beneden totdat het zelf wortels kan maken in de grond en intussen wurgt hij de boom totdat deze dood is. Peter en ik hebben nog voor Tarzan en Jane gespeeld, slingerend in een liaan. De gids vertelt van alles en laat ons giftige planten en paddestoelen zien. De route is eenvoudig, bijna geen klimwerk, we komen bij een tempel ook weer bij het meer en daar dichtbij ligt de tandem-kano al op ons te wachten. Het zijn 2 polyester kano's die met een houten vlonder en wat balken aan elkaar zijn gemaakt. Wij peddelen mee en de oversteek over het meer is heerlijk rustig, alleen een paar vissers ook met een kano. We eindigen de tocht naast een tempel die nu in het water ligt en dus niet bereikbaar is, het regenseizoen is net voorbij en het waterpeil in het meer staat nog erg hoog, dit zakt in de komende droge maanden.
Terug in de hostel willen we zonnen en zwemmen maar de zon is meer achter de wolken dan ervoor en er vallen zelfs een paar spetters. Dan maar wat lezen, internetten (volgende slaapplek zoeken) en website bijwerken.